Yok

Kimse kaldırmasın, musallada kalsın naaşım

Otuzüç oldu yaşım

Dilim hicivden asi

Gövdeme ağır gelir başım

Gönül bahçemde sen; hacerül esvet taşım

Çeyrek asırda çıktım yola

Vardım gittim, sonu hayır ola

Yirmidokuzda verdiğim son mola

İsyanım kırılınca yen içinde kalan kola

Bilmediğim şehrin bilmediğim sokaklarında kaldım

Kendi gençliğimi kendi ellerimle çaldım

Pis ve irin içine düşen rüyalarda

Ağzı kan kokan köpeklerin çanağında yaldım

Dedim, bu ecnebi diyarında ölmek yok

Yok öfke, yok sevgi, isyan yok

Tek duvar Hak, sırtımı dayadığım

Bu dünyevi insan dugularına karnım tok

Üst-baş kallavi

Aynalı evler ve yüksek rakımlı iş yerleri

Lakin tam iki sene, görmeyeli doğduğum yerleri

Peki, hani nerde anamın öpülesi elleri?

Nerde kızım? Yoksa ondan da mı geçtim?

Hayat tamda bu; kolunu büken arkadan

Sadece kurt atmış bi leşti

Dostlar vardı bir adım gelen arkadan

Anlatamadım, can kardeşim canından geçti